Dondur resmi...

Geçen gün acele acele metroya koşuştururken bir anda durdu sanki benim için hayat. Şehrin gürültüsü, toplantıya yetişme telaşı, stresten bunalan insanların birbirlerine saygısızlığı v.b. tüm negatif yaklaşımları geride bıraktım. O an için dondu resim. Sadece kulağıma gelen kanun sesi vardı benim için.

Çok sık olmasa da vapur çıkışları, metro girişleri gibi yoğun alanlarda rastlarsınız onlara. Bazen İstiklal de bir keman sesidir bu ses, bazen de balık pazarında bir akordeon. İçten kulak verebilirseniz sizi alıp götürebilirler gitmek istediğiniz yere. Yeter ki dinleyin.

Bu sefer tüylerimi ürpertircesine "Şimdi uzaklardasın..." dinledim ustanın parmaklarından. Standart bir şekilde sokak çalgıcısı demek istemedim. Halbuki büyük bir eksikliktir her köşede bir müzik yükselmemesi. Toplum olarak fazla basit görerek, sanatı geri teptiğimizdendir belki de.

Canlı müzik kavramı, sadece bilet satın alarak gidilen bir sanatçıyı dinlemekten ibaret olmasa gerek. Buna endekslenmeden hiç beklemedik anda köşe başından karşınıza çıkıpta ruhunuzu okşayan bir müzikse eğer; değeri boş geçilmemeli kesinlikle.

Keşke daha çok sokak sanatçımız olsa, jonglörler artsa, müzisyenler artsa; şehir daha çok sanat koksa, reklense...

15 Mayıs 2010 / İlhan ÖREN